6



Geçen gün arkadaşlarla The Revenant ve The Martian hakkında tartışırken (yani kendi kendime bu iki filmi mal gibi düşünürken) konu dramatik yapılarındaki eksikliklere geldi. Yani...Biliyorsunuz meseleyi. The Martian'daki herkes MUHTEŞEM insanlardı ve süper uyumlulardı. Mesela kahramanımız Mark Watney'i Mars'tan kurtarmak için zaten 500 gündür falan uzayda olan ekibi tekrar geri dönmeyi ve 300 gün daha yol yapmayı güle oynaya kabul ediyorlardı.

Halbuki "aranan" dramatik yapıda, Watney'i kurtarma kararı almak için uzay gemisinde yapılan toplantıda elemanın teki ayağa kalkmalı ve "Herkes kendi bacağından asılır kardeşimmm. Başlarım Mark'ınıza!" tarzı bir yaklaşımla oyunbozanlık yapmalıydı. Vücut ve beyin ister istemez bunu talep ediyordu izlerken. Hatta eminim, ben de dahil bazı "1,5 tl farkla büyük seçim ister misiniz?" tayfa filmin sonuna kadar Mars'ta uzaylılara dair bir şey çıkmasını bile beklemiştir.

Peki beklediğimiz dramatik yapı, gerçek hayatla ne kadar uyumlu? Belki de Neo-hollywood sineması bizi dramatik çatışma müptelası yapmıştır. Temel düzeye inildiğinde NASA personelini seçerken psikolojik testlerden geçiriyor ve hepsiyle ilgili karakter analizi çıkartıyordur. Ve muhtemelen de Uzaya gidecek ekipler seçilirken en uyumlu bileşim seçilmeye çalışılıyordur. Velhasılı kelam tüm ekibin ultra hero tipler olması doğal bir sonuçtur. 

Meselenin edebiyat kısmında buna benzer bir sıkıntı daha var. Edebiyatta ya da kısaca romanlarda diyelim, yazılan şeyin kalitesini ölçen etkenlerden bir tanesi karakterlerin derinlikleridir. Kitabın özellikle başkarakteri incikli cıncıklı olacak, katman katman derinleşecek vesaire...Değilse ciddiye alınmıyorsunuz, yeriniz "Bana Allah Yeter-9"un yanına düşüyor.

Ya. Herkesin Fyodor Mihailoviç Dostoyevski olmasına gerek yok, zaten ihtiyaç da yok. Orayı geçiyorum. Asıl söylemek istediğim şey şu: Önce aynaya ve daha sonra etrafınıza bakın. Biz gerçekten derin karakterleri olan insanlar mıyız? Yoksa sıkıcı bir hayatta süre doldurmaya çalışan dümdüz insanlar mıyız?

Eğer ikincisiysek, yazılmış bu kadar romanda kimler anlatılıyor?


Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

gidenlerin ve dönenlerin yolda karşılaştığı o kavşak

Resim
Her gün, her gün olmasa bile sıklıkla gördüğüm bir rüya var. Rüyamda, -güya- ben bir uzay gemisinin kaptanı ve muhtemelen tek mürettabatıydım. Geniş bir kaya yapısının; galiba bir dağın altı delinerek oluşturulmuş geniş ağızlı, metalik bir uçak hangarının içinde yürüyordum. Artık hangi gezegende olduğunu bilmiyordum ama orası neresiyse sağanak yağmur yağıyordu. Damlaların killi toprağa düşerek kaldırdığı tozun kekremsi kokusunu burnumda hissediyordum. Üzerimde yağmurdan ağırlaşmış, sırılsıklam olmuş sarı - siyah bir yağmurluk vardı. Yağmurluğun rüzgardan sallanma sesini hala kulağımda duyuyorum.Yanımda sanırım kalkış görevlisi tarzında başka bir görevli daha vardı. Bana bir şey anlatıyordu ama motor ve rüzgar sesi yüzünden duyamıyordum. Sadece elindeki uçuş manifestosu gibi bir dosya olduğunu görüyordum. Bu adamla geminin başına kadar yürüdüğümü hatırlıyorum. Gelelim gemiye. Star Wars'taki X-wing tarzı bir tasarımı vardı ama dört kanat yerine, hantal ve tombul iki kanadı vardı. İni
Devamı

nane şekeri ve deniz feneri

Küçük şeylerin altında ezildiğim yakışıksız bir hayatı yaşıyorum. Bana göre önemsiz, ona göre önemli, sizi belki ilgilendirmez bile. Kendimi mutlu saydığım tek yer gece uykuya dalmadan önce yatağımda geçirdiğim 10, en fazla 15 dakika. Özel uyuma pozisyonum bile var: Kafam sol tarafa yaslanmış, sol kolum yastığın üstünde, sağ kolum yorganın içinde. Tırnakların içinde kalan ve kürdanla çıkarılan küçük pislikler gibi hayatın içinden küçük mutluluklar sökmeye çalışıyorum. Benim hayatım böyle mi olacaktı? Bunu ben mi seçtim, nerede hata yaptım, nerede yapmadım; yalnızca olması gereken mi oldu? Bilemediğim sorular. Aslında bildiğim ama cevaplarından korktuğum sorular. Hayır, aslında bilmediğim, bildiğimi sandığım, dünyanın umrunda olmayan ve dünyanın umurunda olmamasının umurunda olmadığı sorular. Dün sabah aynaya baktığımda gözümün hemen yanında ufak bir çizgi gördüm. Güldüğüm zaman uzayan bir çizgi... Canımı sıktı, sıkmaya da devam ediyor. En büyük sorunum bu değil, biliyorum. Bu aslında b
Devamı

insanın en iyi arkadaşı kendisidir.

Resim
insanın en iyi arkadaşı kendisidir. çok büyük bir cümle değil, di mi? Farkındayım. Evrende bugüne kadar kurulmuş ve biz öldükten sonra kurulmaya devam edecek milyonlarca MUHTEŞEM cümlenin arasında kaybolmuş basit bir özne-yüklem ilişkisi. Ama daha iyisini kurmayı beceremiyorum. Ve biliyor musunuz? Bu bence iyi bir cümle. Çünkü cümleler kişiseldir. İnsanların cümleleri kişiseldir. Kendilerine özgüdür. Kendileri için güzeldir, kendileri için anlamlıdır. En kıytırığı bile beyindeki o debdebeli karışıklıktan çıkıp dışarıya salınıyorsa...değerlidir.  Yalan olsun, bazen olur. Değerlidir. Basit bir istek olsun, "İki çay çek çaycı" gibi...Değerlidir. Küçük bir isyan olsun. "Yaptığınız işin amına koyarım ha!?" gibi...Değerlidir. Samimi bir itiraf olsun. "Seni ne kadar sevdiğimi bilsen, umrunda bile olmazdı. Olsun." gibi...değerlidir. Cümleler bizim açmazlarımız ve açıcılarımızdır. Bazısı herşeyi öldürür ama ilerleme sağlatır. Lavaboya dökülen toz açıcılar v
Devamı