Yorgan/Döşek

Bazen bilinçaltı denilen nanenin hayatlarımızın genelinde ne kadar etkiye sahip olduğunu merak ediyorum. Hatırladığımız (kalanını unuttuğumuz) tekil cümleler, 2-3 kareden oluşan anlar, bazen sadece tanıdık bir koku veya bir şarkının küçük bir kısmı... Bütün bunların tamamının bilinçaltı denilen şeyin içinde depolandığını ve tıpkı agresif bir alt kat komşusu gibi zıvanadan çıkınca süpürge sapı ile yukarıya "sessizlik!" vuruşu yaptığını bilmek beni üzüyor. "Sessizlik!" vuruşu çok ani anlarda, değişik şart ve koşullarda ortaya çıkabiliyor. Bu vuruşla ben de yakın zamanda karşı karşıya kaldım. Üstelik bir kız yüzünden. Sevgilim ya da hoşlandığım bir kız değildi. Hatta soyadını bile güçlükle hatırladım. Sosyal medyaya atılmış yeni bir fotoğraf, beni geçmişteki hayaletlerin yanına götürdü. Hatırladım, o zamanki beni, o zamanki onu, o zamanki cümleyi ve bu zamanki kendimi ve bu zamanki onu hatırladım. Ve çok kötü oldum. Cümle şuydu: "Pardon, kulis nerede?"

Eğer gözlerimi çok sıkı kapatırsam, çok daha hızlı hareket edebileceğime kendimi inandırmaya çalıştığım bir anın içindeydim. Uzaydaydım, her zamanki gibi. Andromeda Galaksisinin adsız bir sistemindeydim. Kaçıyordum. Vatex Koalisyonunun beni bulamayacağı kadar uzağa gitmekle meşguldüm. Gemileri benimkinden iyiydi, yakıt depoları daha büyüktü ve iticileri daha güçlüydü. Evet, kaçıyordum, daha doğrusu kaçmak zorundaydım çünkü bilirsiniz, ikamet ettiğiniz gezegende klanlar arası bir savaş varsa, o klanlardan bir tanesi kazanıyorsa ve siz de kaybeden klana silah satıyorsanız sizi ararlardı. Ve sizi ararlarsa, kaçardınız. Bunu normal karşılamak gerekmez miydi? “Serena, hayatım…Bana geçici yerleşim en için en ideal gezegeni bulur musun? Sana 5 dakika müddet. Dünya zamanıyla.” “Bir bebek gibi saklanmak için bir yer bulur noolur mu demek istiyorsun?” “Aynen öyle diyorum. Bul bakalım” “İşlemi tamamladım ama adet olsun diye işlem yapılıyor gibisinden bir mesaj vereyim