5



Artık her şeyin ne kadar UZUN olduğu hakkında hemfikiriz değil mi? Eskiden ortalama bir aksiyon filmi 90 dakika sürüyordu, şimdi 2 saati devirmeyen Whiplash dışında film hatırlıyor musunuz? Dizilerin hükümranlığıyla geçen 2000'lerin ikinci yarısının görsel sanat üretim kıstasları sinemayı bu şekilde etkiledi maalesef. Dizilerin bereketli süreleri sayesinde karakterlerini derinleştirmeleri, izleyiciler olarak bu derinliğe alışmamız ve talep etmemiz zamanla sinemaya da sirayet etti. Derinliği olmayan hiçbir karakter bize sahici gelmiyor. 

"Old school" macera anlatıcılığı ölüyor mu? Sorumuz bu. Clive Cussler'ların, Tom Clancy'lerin, James Patterson'ların, Wilbur Smith'lerin, John Grisham'ların sürüklediği kocaman bir türün sonuna geldik mi? 

Dünyayı yok etmek isteyen kötü adamlar, nükleer bombalar, aşırı güzel kızlar ve mega tesadüflerle ilerleyen anlatımların artık alıcısı yok mu? 

Uzun bir süre filme çekilmesi için özellikle yazıldığı kabak gibi belli olan 600 sayfalık distopik şeylerden başka şey okuyamayacak mıyız?

Koca dünyada iyi yazılmış 300 sayfalık tempolu bir romanın "iyi edebiyat" olduğunu düşünen tek bir yazar yok mu? 

Cevap: evet, var. Jim Butcher'ın "Dresden Dosyaları" adını verdiği seri motamot bunları karşılıyor. Kısa, yüzeysel, eğlenceli, fantastik ve tempolu aksiyon romanlar... Alırsın, açarsın, okursun, "güzeldi abi" dersin ve kapağını kapatarak hayatına devam edersin. 

Dresden Dosyalarının muhteşem bir de baş karakteri var: Harry Blackstone Copperfield Dresden. Kendisi bir büyücü. Bildiğiniz büyücü: asası var, tılsımları var, iksirleri var. Aynı zamanda özel bir dedektif. Aynı zamanda Chicago Emniyet'ine bazı vakalar için danışmanlık yapıyor. Bu alemden ve öteki alemden düşmanları var. Vampirler var, Kara Büyücüler var, Mafya var ve Kurt adamlar var. İnsan ve insan olmayan dostları var.



Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

gidenlerin ve dönenlerin yolda karşılaştığı o kavşak

Resim
Her gün, her gün olmasa bile sıklıkla gördüğüm bir rüya var. Rüyamda, -güya- ben bir uzay gemisinin kaptanı ve muhtemelen tek mürettabatıydım. Geniş bir kaya yapısının; galiba bir dağın altı delinerek oluşturulmuş geniş ağızlı, metalik bir uçak hangarının içinde yürüyordum. Artık hangi gezegende olduğunu bilmiyordum ama orası neresiyse sağanak yağmur yağıyordu. Damlaların killi toprağa düşerek kaldırdığı tozun kekremsi kokusunu burnumda hissediyordum. Üzerimde yağmurdan ağırlaşmış, sırılsıklam olmuş sarı - siyah bir yağmurluk vardı. Yağmurluğun rüzgardan sallanma sesini hala kulağımda duyuyorum.Yanımda sanırım kalkış görevlisi tarzında başka bir görevli daha vardı. Bana bir şey anlatıyordu ama motor ve rüzgar sesi yüzünden duyamıyordum. Sadece elindeki uçuş manifestosu gibi bir dosya olduğunu görüyordum. Bu adamla geminin başına kadar yürüdüğümü hatırlıyorum. Gelelim gemiye. Star Wars'taki X-wing tarzı bir tasarımı vardı ama dört kanat yerine, hantal ve tombul iki kanadı vardı. İni
Devamı

nane şekeri ve deniz feneri

Küçük şeylerin altında ezildiğim yakışıksız bir hayatı yaşıyorum. Bana göre önemsiz, ona göre önemli, sizi belki ilgilendirmez bile. Kendimi mutlu saydığım tek yer gece uykuya dalmadan önce yatağımda geçirdiğim 10, en fazla 15 dakika. Özel uyuma pozisyonum bile var: Kafam sol tarafa yaslanmış, sol kolum yastığın üstünde, sağ kolum yorganın içinde. Tırnakların içinde kalan ve kürdanla çıkarılan küçük pislikler gibi hayatın içinden küçük mutluluklar sökmeye çalışıyorum. Benim hayatım böyle mi olacaktı? Bunu ben mi seçtim, nerede hata yaptım, nerede yapmadım; yalnızca olması gereken mi oldu? Bilemediğim sorular. Aslında bildiğim ama cevaplarından korktuğum sorular. Hayır, aslında bilmediğim, bildiğimi sandığım, dünyanın umrunda olmayan ve dünyanın umurunda olmamasının umurunda olmadığı sorular. Dün sabah aynaya baktığımda gözümün hemen yanında ufak bir çizgi gördüm. Güldüğüm zaman uzayan bir çizgi... Canımı sıktı, sıkmaya da devam ediyor. En büyük sorunum bu değil, biliyorum. Bu aslında b
Devamı

insanın en iyi arkadaşı kendisidir.

Resim
insanın en iyi arkadaşı kendisidir. çok büyük bir cümle değil, di mi? Farkındayım. Evrende bugüne kadar kurulmuş ve biz öldükten sonra kurulmaya devam edecek milyonlarca MUHTEŞEM cümlenin arasında kaybolmuş basit bir özne-yüklem ilişkisi. Ama daha iyisini kurmayı beceremiyorum. Ve biliyor musunuz? Bu bence iyi bir cümle. Çünkü cümleler kişiseldir. İnsanların cümleleri kişiseldir. Kendilerine özgüdür. Kendileri için güzeldir, kendileri için anlamlıdır. En kıytırığı bile beyindeki o debdebeli karışıklıktan çıkıp dışarıya salınıyorsa...değerlidir.  Yalan olsun, bazen olur. Değerlidir. Basit bir istek olsun, "İki çay çek çaycı" gibi...Değerlidir. Küçük bir isyan olsun. "Yaptığınız işin amına koyarım ha!?" gibi...Değerlidir. Samimi bir itiraf olsun. "Seni ne kadar sevdiğimi bilsen, umrunda bile olmazdı. Olsun." gibi...değerlidir. Cümleler bizim açmazlarımız ve açıcılarımızdır. Bazısı herşeyi öldürür ama ilerleme sağlatır. Lavaboya dökülen toz açıcılar v
Devamı