hadi her şeyi kırmızıya boyayalım

 

Sanırım hepimiz hayatı belirli soruların etrafında ve o soruların cevaplarını arayarak yaşıyoruz. Mesela benimki hep şu oldu: ben acaba başkasının mı hayatını yaşıyorum? Tabii ki sağanak yağmurun yağdığı kasvetli bir gecede, kötü emellere sahip hemşirenin pusetleri değiştirmesinden ve tam o anda şimşek çakmasının ışığında hain yüzünün parıldamasından bahsetmiyorum. Yani en azından öyle umuyorum. Bahsettiğim bilim kurguya biraz daha yakın bir şekilde bilincimin hiç tanımadığım bir bedene nakledilmesi; hafızamın silinerek bilmediğim bir gaye için, benimle bağlantıya geçilecek güne kadar bu salak bedende yaşamaya koşullandırmam gibi bir şey de değil. Yani, bunu da umuyorum diyelim. Bahsettiğimin bana özgü bir şey olmadığının da farkındayım. Hepimiz, kimbilir hangi duygusal anlarda uzaklara, genellikle yıldızlara ya da huşulu bir manzaraya bakarken "ben aslında başka bir hayat yaşamalıydım" diye düşündük. Benim farkındalık mekanım ise odam. Odamda perderleri tam kapatmadığım bir pencere var. Ne zaman varoluş sancılarına girsem, ışıkları kapatıyorum, o boşluktan bakıyorum ve en büyük dileğim bir uçağın atom bombasını ya da füzeyi basması oluyor. Böyle füzenin acayip bir hızla ilerleyişini, arkasında bıraktığı ışığı görmeyi ve ardından RNA'larıma kadar ayrışarak yok olmayı diliyorum. 

Böyle şeyleri söyleyecek kimsem olmadı ama olsaydı şey demesini isterdim, "gerçekten ama gerçekten bir şeyler hissetmeyi öğrendiğinde, şarkıları dinlemeyi değil anlamayı öğreneceksin." Ben de ona anlamsızca bakardım ve "Öyle diyorsan öyledir" derdim. Hafif müstezhi.


 




Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

gidenlerin ve dönenlerin yolda karşılaştığı o kavşak

Resim
Her gün, her gün olmasa bile sıklıkla gördüğüm bir rüya var. Rüyamda, -güya- ben bir uzay gemisinin kaptanı ve muhtemelen tek mürettabatıydım. Geniş bir kaya yapısının; galiba bir dağın altı delinerek oluşturulmuş geniş ağızlı, metalik bir uçak hangarının içinde yürüyordum. Artık hangi gezegende olduğunu bilmiyordum ama orası neresiyse sağanak yağmur yağıyordu. Damlaların killi toprağa düşerek kaldırdığı tozun kekremsi kokusunu burnumda hissediyordum. Üzerimde yağmurdan ağırlaşmış, sırılsıklam olmuş sarı - siyah bir yağmurluk vardı. Yağmurluğun rüzgardan sallanma sesini hala kulağımda duyuyorum.Yanımda sanırım kalkış görevlisi tarzında başka bir görevli daha vardı. Bana bir şey anlatıyordu ama motor ve rüzgar sesi yüzünden duyamıyordum. Sadece elindeki uçuş manifestosu gibi bir dosya olduğunu görüyordum. Bu adamla geminin başına kadar yürüdüğümü hatırlıyorum. Gelelim gemiye. Star Wars'taki X-wing tarzı bir tasarımı vardı ama dört kanat yerine, hantal ve tombul iki kanadı vardı. İni
Devamı

nane şekeri ve deniz feneri

Küçük şeylerin altında ezildiğim yakışıksız bir hayatı yaşıyorum. Bana göre önemsiz, ona göre önemli, sizi belki ilgilendirmez bile. Kendimi mutlu saydığım tek yer gece uykuya dalmadan önce yatağımda geçirdiğim 10, en fazla 15 dakika. Özel uyuma pozisyonum bile var: Kafam sol tarafa yaslanmış, sol kolum yastığın üstünde, sağ kolum yorganın içinde. Tırnakların içinde kalan ve kürdanla çıkarılan küçük pislikler gibi hayatın içinden küçük mutluluklar sökmeye çalışıyorum. Benim hayatım böyle mi olacaktı? Bunu ben mi seçtim, nerede hata yaptım, nerede yapmadım; yalnızca olması gereken mi oldu? Bilemediğim sorular. Aslında bildiğim ama cevaplarından korktuğum sorular. Hayır, aslında bilmediğim, bildiğimi sandığım, dünyanın umrunda olmayan ve dünyanın umurunda olmamasının umurunda olmadığı sorular. Dün sabah aynaya baktığımda gözümün hemen yanında ufak bir çizgi gördüm. Güldüğüm zaman uzayan bir çizgi... Canımı sıktı, sıkmaya da devam ediyor. En büyük sorunum bu değil, biliyorum. Bu aslında b
Devamı

insanın en iyi arkadaşı kendisidir.

Resim
insanın en iyi arkadaşı kendisidir. çok büyük bir cümle değil, di mi? Farkındayım. Evrende bugüne kadar kurulmuş ve biz öldükten sonra kurulmaya devam edecek milyonlarca MUHTEŞEM cümlenin arasında kaybolmuş basit bir özne-yüklem ilişkisi. Ama daha iyisini kurmayı beceremiyorum. Ve biliyor musunuz? Bu bence iyi bir cümle. Çünkü cümleler kişiseldir. İnsanların cümleleri kişiseldir. Kendilerine özgüdür. Kendileri için güzeldir, kendileri için anlamlıdır. En kıytırığı bile beyindeki o debdebeli karışıklıktan çıkıp dışarıya salınıyorsa...değerlidir.  Yalan olsun, bazen olur. Değerlidir. Basit bir istek olsun, "İki çay çek çaycı" gibi...Değerlidir. Küçük bir isyan olsun. "Yaptığınız işin amına koyarım ha!?" gibi...Değerlidir. Samimi bir itiraf olsun. "Seni ne kadar sevdiğimi bilsen, umrunda bile olmazdı. Olsun." gibi...değerlidir. Cümleler bizim açmazlarımız ve açıcılarımızdır. Bazısı herşeyi öldürür ama ilerleme sağlatır. Lavaboya dökülen toz açıcılar v
Devamı