kaçış







Eğer gözlerimi çok sıkı kapatırsam, çok daha hızlı hareket edebileceğime kendimi inandırmaya çalıştığım bir anın içindeydim. Uzaydaydım, her zamanki gibi. Andromeda Galaksisinin adsız bir sistemindeydim. Kaçıyordum. Vatex Koalisyonunun beni bulamayacağı kadar uzağa gitmekle meşguldüm. Gemileri benimkinden iyiydi, yakıt depoları daha büyüktü ve iticileri daha güçlüydü. Evet, kaçıyordum, daha doğrusu kaçmak zorundaydım çünkü bilirsiniz, ikamet ettiğiniz gezegende klanlar arası bir savaş varsa, o klanlardan bir tanesi kazanıyorsa ve siz de kaybeden klana silah satıyorsanız sizi ararlardı. Ve sizi ararlarsa, kaçardınız. Bunu normal karşılamak gerekmez miydi?

“Serena, hayatım…Bana geçici yerleşim en için en ideal gezegeni bulur musun? Sana 5 dakika müddet. Dünya zamanıyla.”

“Bir bebek gibi saklanmak için bir yer bulur noolur mu demek istiyorsun?”

“Aynen öyle diyorum. Bul bakalım”

“İşlemi tamamladım ama adet olsun diye işlem yapılıyor gibisinden bir mesaj vereyim mi? Daha dijital durur. Yazılımıma gömdüğün paranın karşılığını alıyormuş gibi hissedersin”

“İnan bana çok kötü bir gün geçiriyorum. Direkt sonuca geçelim lütfen”

“Medusa-29. 650 ışık dakikası mesafede.”

Önümdeki göstergelere baktım. Emektar gemim dayanıklıydı ama kapasitesi sınırlıydı.

“Sabrina'cığım oraya gidecek kadar yakıtımız var mı?”

“Ucu ucuna kurtarıyor. Sana film gibi bir macera sunuyorum. Kötü mü?”

“Kötü değil de gereksiz diyelim. Çok gereksiz hem de.”

Önümdeki radardan beni takip etmeyi bırakmayan avcı gemilerine baktım. Radarda basit ve küçük üç beyaz nokta olarak görülen bu gemiler atacakları tek bir torpido ile beni uzay boşluğunun sonsuz bir parçası haline getirebilirlerdi. Derdimi anlatmak için durmak ve "Beyler bakın birbirimizi yanlış anladık. Şurada bi çay içelim, insan gibi konuşalım, anlaşalım. Yakışmıyor" deme gibi bir ihtimal de yoktu.

Arkama yaslandım ve atalarımı, onların atalarını ve onların atalarının atalarının belaya atlamalarını sağlam o meşhur savunmayı aklıma getirdim: "Ya en kötü ne olabilir ki?"

Sonra da Sabrina’nın Medusa-29 gezegenine çizdiği rotayı onayladım.

Yorumlar

Bu blogdaki popüler yayınlar

gidenlerin ve dönenlerin yolda karşılaştığı o kavşak

nane şekeri ve deniz feneri

insanın en iyi arkadaşı kendisidir.