forma umudu
18 yaşına kadar hayatımdaki tek eğlence çok yakın bir aile dostumuzun oğullarıyla takılmaktı. Evlerine günaşırı misafirliğe gittiğimizde artık klişe bir şekilde beni sote bir yere çekip "Miraç bu gece bizde kalman lazım, büyük bir parti vereceğiz, ortalığı dağıtacağız. Sabaha kadar parti yapacağız" yemini atarlardı. Ben de her seferinde bunun gazına gelir, anneme yalvararak kalma izni alırdım. Peki kaldıktan sonra nasıl bir parti mi verirdik? Parti vermezdik. Çoğunlukla ikiye üçe kadar sohbet muhabbet; lakırdı yapar ve apartmanlarının hemen yanındaki marketten veresiye kola alır ve geberene kadar içerdik. Sonra da bana acayip bir eşofman verirlerdi ve uyurduk. Bazen şanslıysak dışarıdan pizza söylerdik ve sabah kadar Fenerbahçe muhabbeti yapardık. Üstelik o yıllarda acayip hayalciydik, kulübün finsanal durumu da iyiydi. Forvete şu tez ile Henry'yi yazdığımızı dahi hatırlıyorum: "Abi adam İngiltere'nin soğuğunda mutsuz. Türkiye sıcak memleket. Para da var. E